Loopbaanvraag

“Gaat jouw vraag er niet eigenlijk om hoe je je leven wil inrichten?” Mijn coach kijkt me geconcentreerd aan en ik ben even stil. Ik voel een lichte frustratie opkomen. Daar zat ik dan. Het had me best wat tijd gekost om van mijn zoeken en twijfels een soort van loopbaanvraag te creëren en ik merkte dat ik stiekem ergens gehoopt had dat ze me in ruil daarvoor een georganiseerd stappenplan zou geven.

“Maar daarvoor zijn geen handige kant-en-klare stappenplannen” verzuchtte ik. Ik was heel bereidwillend geweest een stappenplan te volgen, te geloven in een ‘doe het zo en zo en dan komt het goed’-plan. Het is erg verleidelijk te geloven in zo een plan. Met een vraag als: hoe wil ik mijn eigen leven inrichten, voelde dat kant-en-klare ver weg. Ik voelde hoe het ging om mijn antwoorden, mijn pad, en ik realiseerde me dat ik daarmee niet met een paar weken klaar zou zijn. Eigenlijk wist ik dat natuurlijk ook al wel. De afgelopen jaren ben ik veel bezig geweest met persoonlijke ontwikkeling op verschillende vlakken, ben ik tot nieuwe en hernieuwde inzichten over mezelf gekomen en ben ik ook veel bezig geweest met wat ik in het leven wilde. Ik had niet voor niets mijn baan opgezegd en was ook niet zomaar bij deze coach terecht gekomen. Toch had ik ergens gehoopt dat deze vrouw de antwoorden voor me had. Dat ik, net als andere mensen lijken te kunnen, een logisch pad naar een zekere mate van voldoening en zekerheid zou kunnen volgen. 

Passie, purpose, ambities: concepten die ik kan bewonderen als anderen het erover hebben. Als mensen met stralende ogen vertellen wat ze willen neerzetten in de wereld en hoe ze hun hart volgen. Dat ging ook voor hen ook niet altijd vloeiend, maar toch geloofden ze er vurig in. Ik wist niet zo goed waar mijn hart lag, wat mijn purpose was. Dat was in ieder geval wat ik mezelf heel hard aan het vertellen was. Het was ook een manier om weg te blijven bij dat wat me werkelijk raakt. 

Die vraag over het inrichten van mijn leven ging over willen. Maar, kwam ik achter, ik sta mijzelf maar erg weinig toe om te willen. Als het gaat over de dingen die ik erg graag zou willen in het leven, waar ik naar verlang, vind ik mezelf al gauw verwend of onrealistisch. Wat zullen mensen wel niet denken, popte veelvuldig in mijn hoofd op. Het gaat toch helemaal niet om wat ik wil? Zekerheid, werken, en zelfstandigheid bleken drie belangrijke waarden voor me te zijn die ik veelvuldig inzet om mezelf weg te houden van wat ik wil, van überhaupt bezig te zijn met willen. Ieder verlangen dat zich durfde te laten kennen werd zorgvuldig de kop in gesmoord onder het mom van ideeën als: hier zit toch niemand op te wachten, dit is geen echt werk, wie ben ik om hier mee aan de slag te gaan, er zijn al genoeg anderen met dit soort dingen bezig, dit levert geen inkomen op. 

Mijn hoofd ratelt makkelijk en veel. Daarnaast ben ik ook goed in het zien van de beren die al dansend op de weg hun best doen mogelijkheden uit het zicht te houden. Ik ben gewend kritische vragen te stellen bij ideeën. Vooral bij mijn eigen ideeën ben ik daar erg goed in, iets te goed misschien.

“Wat als we nu eens denken in mogelijkheden in plaats van al die belemmeringen?” vroeg mijn coach me. “Dan kunnen we daarna kijken hoe we omgaan met de belemmeringen om bij de mogelijkheden te komen.” Ik was blij te horen dat we al de kritische kanttekeningen in mijn hoofd niet direct in de prullenbak gingen gooien. Het gaat er niet om dat ze er niet mogen zijn. Het gaat er om te zien dat er meer is dan alleen maar die kritische kanttekeningen. Om te kijken naar de beren op mijn weg op de manier waarop ik hoop dat anderen er naar kijken als ik ze opbreng: interessant punt, laten we deze beer meenemen op ons pad en kijken hoe we er mee om kunnen gaan. In plaats van me weg te laten jagen van het pad. Zo eng zijn die beren namelijk niet, je kunt er best een stukje gezamenlijk mee verder lopen of hem bekijken en besluiten er omheen te lopen.

Voor het pad van het inrichten van mijn leven gebruik ik geen kant-en-klaar stappenplan. In plaats daarvan maak ik mijn eigen kaart, waarop ik mijn schatten steeds beter durf aan te kruisen en mijn weg daarnaartoe steeds beter leer te creëren.